Różnice między marihuaną a haszyszem

Żargon zostawmy dusznym salom konferencyjnym – jest jednocześnie nudny i męczący. My wolimy, żeby jedyne „gadki-szmatki” pojawiały się przy gastro, dlatego oddajemy w Twoje ręce ten niezbędny przewodnik po sztuce palenia.

Naćpanie się wcale nie musi być skomplikowane, a my nie chcemy, żeby początkujący gubili się we mgle. Dlatego przygotowaliśmy szczegółowe omówienie różnic między suszem z Cannabis a haszyszem. Naładowane praktycznymi przykładami i – nie będziemy udawać – zdecydowanie pisane pod wpływem.

WYGLĄD: ZIELEŃ KONTRA BRĄZ

Już na pierwszy rzut oka widać wyraźną różnicę między wyglądem marihuany a haszyszu. Typowy, współczesny wysokiej jakości top to zazwyczaj „sinsemilla”, czyli beznasienny, soczyście zielony kwiat (czasem szczęśliwie trafia się też fiolet), podczas gdy haszysz zazwyczaj ma formę zbitego bloku albo kulki lepkiej, gliniastej masy w odcieniach od blond po głęboką czerń.

Hasz to sprasowana żywica – albo ręcznie wytarta prosto z kwiatów i zeskrobana w kulę (np. nepalskie temple ball), albo odsiana z topów i liści przy użyciu sit, wody, a nawet rozpuszczalników.

W praktyce istnieje mnóstwo metod wytwarzania bardzo różnych rodzajów haszyszu.

Drobne, oszronione topy marihuany zwykle wyglądają dużo atrakcyjniej niż przeciętny blok haszu. Nie zrażaj się jednak – pamiętaj, że „nie oceniaj książki po okładce”.

Przyjemności palenia haszu zdecydowanie warto doświadczyć. Drugą oczywistą przewagą topów nad haszem jest to, że na suszu dużo łatwiej gołym okiem wypatrzeć większość zanieczyszczeń.

Przy haszu nie jest to już takie proste. Warto najpierw delikatnie go podpalić i sprawdzić, czy bąbelkuje i wydziela mlecznobiały dym. To sygnał, że materiał jest względnie czysty. Brudny, gryzący czarny dym to natomiast poważne ostrzeżenie, że w środku mogą kryć się domieszki.

ZAPACH: GĘSTY PIŻMOWY AROMAT KONTRA OWOCOWE KWIATY

Zwykła porcja odmiany Chronic zazwyczaj pachnie znacznie intensywniej i bardziej kwiatowo niż haszysz. Diabeł tkwi jednak w szczegółach. Jak wspomniano wyżej, dużo więcej o haszu można się dowiedzieć dopiero wtedy, gdy się go podpali. Ciepło uwalnia pełnię aromatu haszyszu i pozwala o wiele trafniej ocenić jego jakość. Podczas spalania haszysz zwykle rozwija pełniejszy, bardziej ziemisty, korzenny i piżmowy zapach niż złożone, kwiatowe nuty charakterystyczne dla topów marihuany.

DOTYK: LEPKI ICKY

Na tym etapie wiesz już, że topowe topy są starannie przycięte, intensywnie pachną i są dosłownie oblepione oszronionymi trichomami żywicznymi. Lepkość ma znaczenie zarówno przy kwiatach, jak i przy haszyszu, ale przy haszu jest jeszcze ważniejsza. Blok haszu może być bardzo mocno sprasowany – zależnie od metody produkcji – więc przy ocenie warto zawsze odłamać kawałek i rozgnieść go palcami. Ciepło dłoni zwykle wystarczy, by ścisnąć lub rozkruszyć hasz i wyczuć jego strukturę. Z kolei z suszem lepiej obchodzić się możliwie delikatnie, bo ten oszroniony nalot to właśnie żywica, którą chcesz potem palić. Lekkie ściśnięcie powie ci, czy top jest dobrze wysuszony: jeśli chrupie i kruszy się na pył, jest przesuszony; jeśli łodyżki się wyginają, potrzeba mu jeszcze czasu; odrobina sprężystości i superlepki, zbity top oznacza ideał.

Smak i kultura tytoniowa

W Ameryce Północnej to marihuana od zawsze była ulubionym suszem do palenia. Natomiast w wielu innych częściach świata – zwłaszcza w Europie, na Bliskim Wschodzie i w części Azji – zdecydowanie częściej sięga się po haszysz, który tradycyjnie pali się w jointach z domieszką tytoniu.

Susz i haszysz z tej samej odmiany mogą smakować zupełnie inaczej. Różnice bywają delikatne, ale nierzadko są bardzo wyraźne. Przy całej masie zmiennych jedno pozostaje pewne: haszysz ma mocny, charakterystyczny, ziemisty posmak. Nie zawiera włókien roślinnych – to praktycznie sama żywica.

Oczywiście zarówno hasz, jak i marihuanę można bez problemu palić w bongach czy fajkach, albo – jeszcze lepiej – waporyzować. Jednak w Europie mocno zakorzeniona jest kultura spliffów, więc uwielbiamy je skręcać, niezależnie od tego, jaki rodzaj konopi akurat wpadnie nam w ręce.

W przeciwieństwie do kwiatów, kawałek haszu sam z siebie po prostu nie będzie się równomiernie palił w spliffie; kiedyś jedynym sposobem było dodanie tytoniu, który utrzymywał żar.

Dziś dostępnych jest mnóstwo zamienników tytoniu, więc teoretycznie nie mamy wymówki, ale stare nawyki – nawet te niezdrowe – trzymają się mocno. Mieszanie z tytoniem, czy to po to, by „rozciągnąć” zapasy, czy dla smaku, nadal cieszy się ogromną popularnością.

Coraz szersza dostępność marihuany – głównie dzięki uprawie indoor – sprawia, że palenie czystych kwiatów stało się realną opcją. Europejscy „weekendowi wojownicy” słyną z tego, że lubią ogromne blunt'y wypchane zmielonym suszem, otaczającym solidne jądro z haszu.

Moc: hasz kontra marihuana – co kopie najmocniej?

Każdy haszysz – podobnie jak inne ekstrakty – powstaje z topów i liści marihuany, więc nie powinno dziwić, że zwykle jest mocniejszy niż susz roślinny. Hasz to pierwotny koncentrat konopi. W praktyce jednak nie zawsze tak to wygląda.

Hasz słabej jakości, taki jak słynny „Soap Bar”, dobrze znany palaczom z Wielkiej Brytanii i Irlandii, niewiele ma wspólnego z tym, czym haszysz powinien być.

Na szczęście rewolucja w podziemnej uprawie praktycznie zakończyła erę takiego tandetnego towaru. Lokalnie produkowana w Europie marihuana i haszysz to obecnie jedne z najlepszych konopi na świecie.

Tradycyjny haszysz z Afganistanu, znany jako Squidgy Black, to przepiękny, miękki, plastyczny, czarny hasz o bardzo bogatym aromacie. Idealnie sprawdza się wieczorem – zapewnia pełzający, ciężki, indykowy haj, ale bez całkowitego „powalenia” na kanapę.

Klasyczne odmiany haszyszu, podobnie jak większość haszu spoza Europy i Ameryki Północnej, zawierają sporo CBD, ponieważ zwykle produkowane są z polowych upraw odmian Indica. Poziom THC na poziomie około 10% to standard dla takich „dziedzicznych” koncentratów.

W Europie i Ameryce Północnej hodujemy natomiast prawdziwy ogień. Odmiany, których poziom THC w topach potrafi dochodzić do 30%. Nie ma co się oszukiwać – to naprawdę ekstremalnie mocna marihuana.

Idziemy też krok dalej i z tego materiału roślinnego wytwarzamy koncentraty. Zjawisko dabbingu, które przyszło z Ameryki Północnej do Europy, napędza rozwój coraz silniejszych olejków, wosków i shatterów.

Jeszcze niedawno buch z waporyzatora z lodowego haszu o zawartości THC rzędu 50% uchodził za absolutny szczyt jednorazowego, uderzającego do głowy haju. Na początku tego roku dabby wskoczyły jednak na zupełnie nowy poziom. Przedsiębiorcy konopni z Oregrown w USA wprowadzili na rynek krystalicznie czyste THC-A.

Ten koncentrat zawiera 99% THC-A, czyli „uśpionej” formy THC, która po podgrzaniu do 158°C zamienia się w matkę wszystkich dabów i atakuje płuca śmiałka potężną falą mocy. Zdecydowanie nie jest to produkt dla nikogo, kto nie ma tolerancji na poziomie Willie’ego Nelsona.

W obecnych realiach osoby bez doświadczenia najlepiej zrobią, pozostając przy suszu marihuany lub klasycznych odmianach haszyszu, zanim zaczną eksperymentować ze współczesnymi, ultramocnymi koncentratami haszu.

Adam Parsons

Adam Parsons – zawodowy dziennikarz specjalizujący się w tematyce konopi, copywriter i autor – od wielu lat współtworzy zespół Zamnesii. Na co dzień zajmuje się szerokim zakresem zagadnień: od CBD, przez psychodeliki, po wiele innych powiązanych tematów. Przygotowuje artykuły blogowe, poradniki oraz testuje i opisuje stale rosnącą gamę produktów.

Przeczytaj pełną biografię