Przewodnik po różnych rodzajach haszyszu z całego świata

Koncetraty z konopi, takie jak BHO, podbijają dziś świat. W całym tym szumie wokół ekstraktów takich jak shatter, crumble czy budder, wiele osób zapomina jednak o haszyszu – jednym z najstarszych koncentratów konopi na świecie. Czytaj dalej, aby poznać szczegółowy przegląd rozmaitych rodzajów haszyszu z różnych zakątków globu.

POCHODZENIE HASZYSZU

Haszysz to jeden z najstarszych konopnych koncentratów, który odegrał ważną rolę w wielu kulturach. Od Bliskiego Wschodu, przez podnóża Himalajów, po małe wioski w Indiach – haszysz wytwarza się od setek lat, a każdy region wnosi do jego produkcji własny styl i charakter.

Do Europy haszysz trafił dopiero w XVIII wieku i szybko stał się popularny w środowiskach literackich oraz artystycznych. Najsłynniejszym przykładem jest zapewne „Club des Hashischins” w Paryżu – miejsce spotkań takich twórców jak Baudelaire czy Balzac, gdzie haszysz był główną atrakcją. Dziś wciąż pozostaje jednym z ulubionych sposobów konsumpcji konopi, przede wszystkim dzięki wyjątkowemu aromatowi, konsystencji i działaniu.

RÓŻNE RODZAJE HASZYSZU Z CAŁEGO ŚWIATA

Choć większość rodzajów haszyszu ma ze sobą więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać, każdy z nich oferuje nieco inne, unikalne doświadczenie. Przyjrzyjmy się więc różnym typom haszu, które można spotkać w rozmaitych krajach!

HASZYSZ AFGANISTAŃSKI

Cannabis indica pochodzi z Afganistanu i rośnie tam dziko praktycznie na terenie całego kraju. Afgańczycy od stuleci uprawiają i wykorzystują konopie. Prawdziwy rozkwit handlu haszyszem nastąpił jednak dopiero w latach 60. i 70. XX wieku, gdy Szlak Hipisów przyciągnął w region rzesze młodych turystów. Dziś Afganistan jest największym producentem haszyszu na świecie.

Hasz w Afganistanie nazywany jest chars (nie mylić z charas) i powstaje w dość wyjątkowy sposób. Najpierw z wysuszonych topów konopi oddziela się trichomy, uzyskując kief (lokalnie zwany garda). Następnie kief umieszcza się na metalowym naczyniu nad małym płomieniem i miesza z niewielką ilością gorącej wody i/lub herbaty, aż przybierze konsystencję ciasta. Tak powstałe ciasto ugniata się ręcznie, a czasem nawet depcze stopami, dopóki nie stanie się niemal czarne i nie zyska gęstej, krówkowej struktury.

Dobrej jakości Afghani jest zwykle opatrzony stemplem producenta i słynie z ogromnej mocy. Ma wyraźnie korzenny aromat i jest bardzo drażniący dla gardła. Działa mocno, wręcz narkotycznie – zamienia w kamień i przykuwa do kanapy na długie godziny.

CHARAS

Charas to wyjątkowy rodzaj haszyszu wywodzący się z Indii. Konopia rośnie tam dziko w wielu regionach Indii, Pakistanu oraz Himalajów i od tysiącleci odgrywa ważną rolę w lokalnej kulturze. Wykorzystywano ją leczniczo, przemysłowo oraz w celach rytualnych i duchowych.

Od innych rodzajów haszyszu charas odróżnia to, że powstaje z żywych roślin. Świeże, nieuszkodzone topy są delikatnie rolowane między dłońmi. Z czasem żywica z kwiatów tworzy na skórze grubą, brązową warstwę, którą zeskrobuje się z dłoni i formuje w kulki.

W efekcie otrzymuje się miękki, kremowy haszysz, bardzo ciemny na zewnątrz i jaśniejszy – brązowy lub zielonkawy – w środku. Charas wyróżnia się też intensywnym, mocno korzennym aromatem i smakiem. Jest dość silny i zwykle zapewnia głębokie, cielesne odurzenie, z wyraźnym, fizycznym odprężeniem.

HASZYSZ KASZMIRSKI

Kaszmir to najbardziej wysunięty na północ region subkontynentu indyjskiego, słynący z produkcji haszyszu i opium. Choć o kaszmirskim haszu wiadomo stosunkowo niewiele, przypuszcza się, że jego wytwarzanie przebiega podobnie jak w przypadku czarasu. Gotowy produkt jest jednak wyraźnie bardziej aromatyczny, pikantny w smaku i daje nieco ostrzejszy dym. Jest też mocniejszy i zwykle zapewnia intensywny, fizyczny haj.

HASZYSZ LIBAŃSKI

Liban może poszczycić się długą i bogatą tradycją produkcji haszyszu. Dziś kraj ten wytwarza ogromne ilości haszu, a wartość jego rocznego eksportu szacuje się na ponad 200 milionów dolarów. Międzynarodowa firma doradcza McKinsey & Co. sugerowała nawet rządowi Libanu legalizację konopi jako sposób na pobudzenie lokalnej gospodarki.

Większość konopi w Libanie uprawia się w Dolinie Bekaa. Rośliny zazwyczaj dosuszają się w pełnym słońcu na otwartych polach, zanim zostaną ścięte, przez co przybierają żółtawy, brązowy lub czerwonawy odcień.

Po wysuszeniu topy są przesiewane przez sita w celu uzyskania kiefu, a następnie prasowane, podobnie jak w Maroku (patrz niżej). W efekcie powstają grube, kruche płaty haszyszu o żółtej lub czerwonej barwie (sprzedawane odpowiednio jako żółty lub czerwony libański).

Drewniane pudełko z sitem

(100)

(100)

Drewniane pudełko z sitem

Zobacz produkt

Libański hasz ma bardzo korzenny aromat, jest wyjątkowo mocny i zazwyczaj dość ostry w dymie. Uważa się, że żółty libański, produkowany z młodszych roślin, zapewnia nieco bardziej „głowowy”, energetyczny haj, natomiast czerwony libański (z później ścinanych roślin) działa bardziej narkotycznie i usypiająco.

HASZ MANALI

Manali to jedna z najstarszych wiosek w Indiach, słynąca na cały kraj z haszyszu. Położona w dystrykcie Kullu miejscowość ma własny język, uznawany za mieszankę tybetańskiego i sanskrytu. Uprawa i przetwarzanie konopi to jedno z głównych źródeł utrzymania około 1500 mieszkańców wioski.

Hasz wytwarzany w Manali znany jest jako Manali Cream i uchodzi za prawdziwy rarytas – zarówno w Indiach, jak i poza ich granicami. W Amsterdamie Manali Cream potrafi kosztować od 20 do 30 euro za porcję.

Manali Cream powstaje podobnie jak charas – poprzez pocieranie żywych, jeszcze rosnących kwiatów konopi w dłoniach, aż uwolni się gęsta żywica. W efekcie otrzymuje się czarny hasz, który zaraz po zrobieniu jest miękki, a z czasem twardnieje. W smaku i zapachu bardzo przypomina świeże topy konopi. Tak jak klasyczny charas, jest to łagodny hasz, który daje wyjątkowo delikatny, kremowy dym, pozbawiony ostrej pikantności typowej dla afgańskich czy libańskich odmian.

MAROKAŃSKI HASZ

Koniep uprawia się w Maroku od setek lat; przypuszcza się, że roślina trafiła tu w latach 640–710 naszej ery. W XVIII wieku północny region Rif wybił się na jedno z głównych centrów produkcji konopi w kraju.

Dziś Maroko słynie z haszyszu wytwarzanego przez obijanie wysuszonych gałązek konopi o drobne sita, aby oddzielić trichomy i uzyskać kief. Następnie kief jest wielokrotnie podgrzewany i prasowany w charakterystyczne cegiełki.

Gotowy haszysz może mieć różne kolory – od ciemnozielonego po brązowy – zależnie od wieku roślin i długości suszenia. Różni się też strukturą: klasyczny marokański hasz w cegłach jest twardy i kruchy, wizualnie przypomina tabliczkę czekolady. Z kolei marokański hasz „pollen” jest znacznie miększy, w konsystencji zbliżony do marcepanu.

Dobry marokański haszysz jest bardzo aromatyczny i gładki w smaku, pozbawiony ostrych, korzennych nut typowych dla odmian z innych krajów. Zazwyczaj zapewnia przyjemny, energetyzujący haj i zawiera raczej umiarkowane stężenia THC.

HASZYSZ NEPALESKI

Nepal to malowniczy region w sercu Himalajów. Podobnie jak w Indiach, Afganistanie i innych częściach tego obszaru, konopie rosną tu naturalnie i od dawna odgrywają ważną rolę w lokalnej kulturze.

Hasz w Nepalu wytwarza się podobnie jak charas i formuje w duże kule sprzedawane jako „temple balls”. Uważa się jednak, że Nepalczycy używają do tego suszonych, a nie świeżych kwiatów. Z czasem żywica stopniowo gromadzi się na dłoniach, po czym jest zeskrobywana i rolowana w kulki o charakterystycznym, szklistym połysku.

Hasz nepalski jest lepki i kremowy, o intensywnym, korzennym aromacie. W porównaniu z haszem afgańskim daje wyjątkowo gładki dym i wyróżnia się głębokim, wyrazistym smakiem. Nepalese hash jest bardzo mocny i zapewnia silny, cielesny haj. Podobnie jak Manali Cream, nepalski temple hash uchodzi za prawdziwy rarytas w coffeeshopach w Amsterdamie.

HASZ PAKISTAŃSKI

Choć haszysz jest w Pakistanie nielegalny, w północnych plemiennych regionach kraju wciąż produkuje się go na szeroką skalę i można go tam łatwo kupić. Hasz od dawna stanowi element pakistańskiej kultury, a jego jakość potrafi być naprawdę wysoka.

Na północy Pakistanu lokalni mieszkańcy określają hasz najwyższej klasy mianem Awal Namber Garda („pierwszorzędny pył”). Sposób jego wytwarzania bardzo przypomina produkcję afgańskiego haszu: dojrzałe rośliny konopi suszy się, następnie przesiewa, aby uzyskać kief, po czym sprasowuje się go i podgrzewa, formując grube, czarne bloki. Niektórzy wytwórcy dodatkowo dojrzewają swój hasz co najmniej trzy miesiące w skórze koziej lub owczej, by wzmocnić jego smak i moc.

Pakistański hasz jest czarny, ma intensywnie korzenny aromat i słynie z tego, że mocno drapie w gardło. Zapewnia bardzo silny, długotrwały, narkotyczny haj, który potrafi przykleić do kanapy na długie godziny.

TURSKI HASZYSZ

Turcja słynie także z produkcji wysokiej jakości haszyszu. Choć konopie są w tym kraju nielegalne, ich uprawa i przetwarzanie są w wielu prowincjach dopuszczone do celów medycznych i/lub badań naukowych.

Haszysz turecki wytwarza się w sposób zbliżony do haszyszu afgańskiego, pakistańskiego czy marokańskiego: poprzez prasowanie i podgrzewanie dużych ilości pyłku (kiefu) w masywne, czarne bloki. Prawidłowo sprasowany haszysz turecki jest bardzo twardy, wręcz kamienny i kruchy. Wyróżnia się delikatnie korzennym aromatem i zapewnia wyjątkowo łagodny, aksamitny dym.

Haszysz z Turcji zwykle nie jest ekstremalnie mocny – jego działanie określa się raczej jako umiarkowane. Zazwyczaj daje specyficzny, „głowowy” haj, bardziej psychiczny i pobudzający, niż ciężki, cielesny „kamień”, którego często oczekuje się po haszyszu. Może mieć to związek z tym, że do produkcji wykorzystuje się młodsze rośliny.

Steven Voser

Steven Voser jest niezależnym dziennikarzem specjalizującym się w tematyce konopi. Od ponad 6 lat pisze o wszystkim, co związane z weedem – od uprawy, przez sposoby konsumpcji, aż po dynamicznie rozwijającą się branżę i niejednoznaczne regulacje prawne, które ją otaczają.

Przeczytaj pełną biografię