5 mitów na temat kaktusa San Pedro obalonych

Kaktus San Pedro pochodzi z wysokogórskich rejonów andyjskich w Ameryce Południowej. Podobnie jak jego północnoamerykański kuzyn, pejotl, San Pedro zawiera meskalinę – psychodeliczny alkaloid.

Meskalina to jedna z najdłużej stosowanych i najlepiej przebadanych substancji psychodelicznych na świecie. Jest znana z wywoływania silnej euforii i poczucia empatii, a także z tego, że sprzyja głębokiej, „życiowo przełomowej” introspekcji i intensywnym halucynacjom.

5 mitów o kaktusie San Pedro, które obalamy

Nietrudno się domyślić, że z uwagi na egzotyczne pochodzenie oraz halucynogenne działanie tej substancji i kaktusów, które ją wytwarzają, narosło wokół nich mnóstwo mitów i plotek. Oto 5 popularnych mitów na temat San Pedro i meskaliny – oraz dlaczego są nieprawdziwe.

1. KAKTUS PERUVIAN TORCH ZAWIERA 10 RAZY WIĘCEJ MESKALINY NIŻ SAN PEDRO

Od dawna uważa się, że Echinopsis peruviana (Peruvian torch) zawiera wielokrotnie więcej meskaliny niż Echinopsis pachanoi (San Pedro). Pogląd ten pojawił się po raz pierwszy w książce Adama Gottlieba z 1977 roku, Peyote And Other Psychoactive Cacti, i od tego czasu jest często powtarzany. Istnieją jednak przesłanki, że Gottlieb wysunął to twierdzenie bez solidnych danych, a nawet pominął dowody sugerujące coś przeciwnego.

Badanie z 2010 roku wykazało, że rzeczywistość może wyglądać odwrotnie. Podczas gdy tkanka roślinna kaktusa Peruvian torch zawierała 0,24% meskaliny w przeliczeniu na suchą masę, w tkance San Pedro stwierdzono 4,7% meskaliny. Choć ilość alkaloidu różniła się pomiędzy poszczególnymi roślinami, dane te wskazują, że San Pedro na ogół cechuje się wyższą, bardziej stabilną mocą niż Peruvian torch.

2. MESKALINA UZALEŻNIA

Choć potrzeba jeszcze wielu badań, by dokładnie określić potencjał uzależniający meskaliny, obecnie wszystko wskazuje na to, że ryzyko jest niewielkie. Nie ma dowodów naukowych łączących przyjmowanie meskaliny z rozwojem uzależnienia fizycznego ani psychicznego.

Wiadomo natomiast, że organizm dość szybko rozwija tolerancję na meskalinę – zwykle potrzeba około tygodnia od zażycia, aby wrócić do stanu wyjściowego. Co więcej, uważa się, że tolerancja na meskalinę może osłabiać działanie innych psychodelików, takich jak LSD. Narastająca tolerancja sprawia, że aby doświadczyć zamierzonego efektu, trzeba przyjmować coraz większe dawki meskaliny. Nie jest to jednak równoznaczne z uzależnieniem.

3. MEZCAL I MESKALINA SĄ ZE SOBĄ POWIĄZANE

Meskalina bywa potocznie nazywana „mescal”. Z tego powodu wiele osób błędnie utożsamia ją z „mezcalem”, czyli meksykańskim napojem alkoholowym. Mezcal powstaje jednak z agawy, a nie z kaktusów, i sam w sobie nie wywołuje efektów psychodelicznych. Pojawiały się też twierdzenia, że tzw. fasolki mezcalowe Sophora secundiflora zawierają meskalinę, lecz również nie jest to prawdą. Przyjmuje się, że określenie „mescal” zostało już na początku niewłaściwie przypisane do pejotlu, a mimo to przyjęło się w języku.

4. MESKALINA JEST DOSTĘPNA W FORMIE MIKRODOTÓW LUB MIKRODAWEK

Meskalina czasami pojawia się w sprzedaży jako „microdots” – drobne tabletki o średnicy około 1–3 mm. W praktyce jednak jest skrajnie mało prawdopodobne, aby w takiej formie znajdowała się prawdziwa meskalina. Głównym powodem jest to, że tak małe tabletki nie są w stanie pomieścić jednocześnie odpowiedniej dawki meskaliny i wypełniaczy potrzebnych do złączenia jej w stałą postać. Z tego względu meskalina zazwyczaj sprzedawana jest w większych kapsułkach. Jeśli więc kupiłeś rzekomy microdot z meskaliną, zachowaj szczególną ostrożność – istnieje spore ryzyko, że w rzeczywistości jest to LSD.

5. WIĘKSZOŚĆ ALKALOIDÓW MESCALINY ZNAJDUJE SIĘ W ZEWNĘTRZNEJ SKÓRCE KAKTUSA

Owszem, zewnętrzna warstwa kaktusa ma najwyższe stężenie meskaliny w przeliczeniu na masę, ale sama stanowi jedynie niewielki ułamek całkowitej wagi rośliny. Zdecydowaną większość masy tworzy wewnętrzna tkanka. W efekcie szacuje się, że nawet około 2/3 wszystkich alkaloidów znajduje się właśnie wewnątrz rośliny, a nie w jej skórce. Mit wziął się stąd, że uznano po prostu, iż „naładowana” substancjami aktywnymi skórka musi zawierać ich najwięcej. Mit obalony!

Miguel Antonio Ordoñez

Absolwent kierunku mass media i komunikacja, Miguel Ordoñez jest doświadczonym autorem z ponad 13‑letnim stażem, który od 2017 roku specjalizuje się w tematyce związanej z konopiami. Systematyczne, wnikliwe badania połączone z osobistymi doświadczeniami pozwoliły mu zbudować rozległą i pogłębioną wiedzę w tej dziedzinie.

Przeczytaj pełną biografię