Jak rozpoznać różne gatunki Grzyby Magiczne

Na całym świecie występują setki odmian grzybków halucynków. Dlatego jeśli planujesz eksperymentować z tymi grzybami, absolutnie kluczowe jest dokładne rozpoznanie gatunku, z którym masz do czynienia. W tym artykule przyglądamy się kilku najpopularniejszym typom grzybków halucynków. Pamiętaj, aby dokładnie poznać każdą odmianę i nigdy nie spożywać żadnego grzyba, jeśli nie masz 100% pewności, że jest całkowicie bezpieczny.

OSTRZEŻENIE NA POCZĄTKU: UWAŻAJ NA ZATRUCIE GRZYBAMI

Zatrucie grzybami pojawia się w wyniku działania toksyn obecnych w niektórych gatunkach grzybów. Najczęściej dochodzi do niego po zjedzeniu dziko rosnących grzybów błędnie uznanych za jadalne. Objawy zatrucia mogą być bardzo różne, podobnie jak jego nasilenie. Część toksyn wywołuje jedynie umiarkowane dolegliwości, takie jak ból brzucha czy biegunka, inne mogą okazać się śmiertelne.

Aby uniknąć zatrucia, niezwykle ważne jest poznanie różnych gatunków dzikich grzybów i umiejętność odróżniania tych bezpiecznych od trujących. Żeby Ci w tym pomóc, przygotowaliśmy opisy kilku najczęściej spotykanych gatunków grzybków halucynogennych. Dzięki temu łatwiej zadbasz o to, by każda psychodeliczna podróż była możliwie bezpieczna i przewidywalna.

GRZYBY PSYLOCYBINOWE: KRÓTKIE WPROWADZENIE

Grzyby psylocybinowe to najpopularniejszy rodzaj grzybków halucynków. Jak sama nazwa wskazuje, zawierają psylocybinę – naturalny związek psychoaktywny, który w głównej mierze odpowiada za odmienne stany świadomości wywoływane przez te grzyby. Psylocybinę wykryto w ponad 200 gatunkach grzybów, jednak najsilniej działające grzyby psylocybinowe należą do rodzaju Psilocybe. Grzyby Psilocybe występują na całym świecie, a znaleziska archeologiczne sugerują, że rdzenni mieszkańcy Mezoameryki wykorzystywali je do obrzędów religijnych, wróżbiarstwa i praktyk leczniczych.

Rodzaje grzybów magicznych

Potrzebujesz pomocy w rozpoznawaniu grzybków halucynków? Przygotowaliśmy przegląd najczęściej spotykanych gatunków.

ŁYSICZKA LANCETOWATA (PSILOCYBE SEMILANCEATA)

Psilocybe semilanceata, znane również jako „liberty caps” (czapki wolności), uchodzą za jedne z najsilniejszych grzybów zawierających psylocybinę. Rozpoznasz je po stosunkowo dużych, skórzastych, brązowych kapeluszach oraz jasnych, smukłych i wygiętych trzonach.

Kapelusze tych grzybów mają średnicę około 5–22 mm i wysokość mniej więcej 6–22 mm. Mogą być stożkowate lub przypominać kształtem dzwonek. Barwa kapelusza zależy od stopnia nawodnienia owocnika: dobrze nawodnione okazy są ciemniejsze, w odcieniach brązu (czasem z niebieskawym lub zielonkawym połyskiem), a na powierzchni mogą pojawiać się rowki pokrywające się z ułożeniem blaszek od spodu. Po dolnej stronie kapelusza Psilocybe semilanceata posiada 15–27 wąskich blaszek. Uszkodzone fragmenty grzyba szybko sinieją.

Psilocybe semilanceata występuje szeroko zarówno w Ameryce Północnej, jak i w Europie. Najczęściej rośnie na łąkach i pastwiskach. W odróżnieniu od niektórych innych gatunków, nie wyrasta jednak bezpośrednio z odchodów.

PSILOCYBE CUBENSIS

Cubensis to najpopularniejszy gatunek grzybków halucynków, znany również jako odmiana „golden teacher”. Występuje głównie w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, Ameryce Środkowej, północnych rejonach Ameryki Południowej oraz w całej Azji Południowo-Wschodniej.

Golden Teacher tworzy duże kapelusze o średnicy 20–80 mm. U młodych owocników są one stożkowate, z czasem jednak wyraźnie się wypłaszczają. Mają charakterystyczny, czerwonobrązowy, niemal cynamonowy odcień. Od spodu kapelusza znajdują się gęsto ułożone blaszki, które początkowo są szare, a wraz z wiekiem ciemnieją. U dojrzałych owocników Golden Teacher blaszki mogą wydawać się niemal czarne.

view category

Te grzyby pojawiają się zwykle tuż przed najgorętszym okresem w roku. Po raz pierwszy opisano je na Kubie, lecz dziś są popularne na całym świecie, głównie dlatego, że ich uprawa jest stosunkowo prosta.

PSILOCYBE MEXICANA

Psilocybe mexicana to gatunek grzyba, który naturalnie występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Od tysięcy lat wykorzystywany jest przez rdzenną ludność tych regionów.

Psilocybe mexicana pod względem wyglądu bardzo przypomina gatunek semilanceata. Ma stosunkowo duże kapelusze (zwykle o średnicy 10–20 mm) w kształcie stożka lub dzwonka. Często pojawia się na nim delikatne uwypuklenie (brodawka, tzw. umbo), a kolor kapelusza jest zazwyczaj jasnobrązowy lub beżowy. Podobnie jak semilanceata, grzyby te mogą mieć niebieskawe lub zielonkawe przebarwienia i łatwo sinieją w miejscu uszkodzenia.

Psilocybe mexicana może wyrastać pojedynczo lub w większych skupiskach. Najczęściej pojawia się wśród mchu przy drogach i ścieżkach, na wilgotnych łąkach oraz na trawiastych obrzeżach lasów. Zazwyczaj spotykana jest na wysokości 300–550 metrów od maja do października.

PSILOCYBE CYANESCENS

Psilocybe cyanescens, znane także jako „wavy caps” (falowane kapelusze), najczęściej występują w Ameryce Północnej, Europie Zachodniej i Środkowej, w Nowej Zelandii oraz w części Bliskiego Wschodu (np. w Iranie). W odróżnieniu od semilanceata i mexicana, grzyby te tworzą stosunkowo duże, pofalowane kapelusze o średnicy od 15 do 50 mm. Im starszy owocnik, tym bardziej falisty staje się jego brzeg.

Świeże, wilgotne owocniki mają zwykle barwę karmelową lub kasztanowobrązową. W miarę wysychania ich kolor jaśnieje, aż do bardzo bladego, kremowego odcienia lub lekko żółtawego, gdy całkowicie wyschną. Wiele części tych grzybów – w tym kapelusz, blaszki i trzon – po dotknięciu lub uszkodzeniu sinieje, przybierając niebieskawy odcień. Blaszki pod kapeluszem mogą mieć kolor od jasnobrązowego po ciemnofioletowy (w zależności od dojrzałości), a ich krawędzie są z reguły wyraźnie jaśniejsze.

Psilocybe cyanescens najlepiej rosną wśród zrębków i ściółki drzewnej, szczególnie w obrębie i na skraju ściółkowanych rabat w terenach zurbanizowanych. Szerokie zastosowanie ściółki jako metody zwalczania chwastów sprawiło, że gatunek ten rozprzestrzenił się na obszary świata, w których wcześniej w ogóle nie występował.

PSILOCYBE AZURESCENS

Znana także jako „grzyb spodkowaty”, Psilocybe azurescens to wyjątkowo silny gatunek grzybków halucynków. Uważa się, że w naturze występuje wyłącznie na niewielkim odcinku zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych, choć obecnie jest z powodzeniem uprawiany w wielu krajach na całym świecie.

Jak sugeruje nazwa, azurescens tworzy duże, spodkowate kapelusze o średnicy około 30–100 mm. Młode owocniki mogą mieć bardziej stożkowate kapelusze, które z wiekiem stopniowo się rozpłaszczają. W stanie wilgotnym kapelusze mają zwykle kasztanowy lub karmelowobrązowy kolor, a po pełnym dojrzeniu mogą przybierać ciemnoniebieskie, niemal czarne odcienie. Brzegi kapelusza bywają delikatnie żłobione, zgodnie z ułożeniem blaszek od spodu. Miejsca uszkodzone bardzo szybko sinieją na intensywny, ciemnoniebieski kolor. Dojrzałe azurescens mają ciemne blaszki i kredowobiałe trzonki.

Grzyby te zwykle wyrastają kępkami na zrębkach drewna i/lub piaszczystych glebach. Szczególnie dobrze czują się w strefie nadmorskiej i najczęściej pojawiają się wśród traw wydmowych od września do stycznia.

PSILOCYBE BAEOCYSTIS

Psilocybe baeocystis znane są pod wieloma potocznymi nazwami, takimi jak „bottle caps”, „knobby tops”, „blue bells” czy „olive caps”. Najczęściej występują w Stanach Zjednoczonych, w rejonie Pacyfiku na północnym zachodzie kraju. Zazwyczaj tworzą średniej wielkości kapelusze o średnicy 15–55 mm. Kapelusze mają stożkowaty kształt, są cienkie, a przez blaszki od spodu wyraźnie pofalowane.

Charakteryzują się nietypowym ubarwieniem – od ciemnej, oliwkowobrązowej barwy po odcienie z metalicznie stalowoniebieskim połyskiem. Trzony są długie, proste lub lekko wygięte, zazwyczaj kredowobiałe.

Owocniki baeocystis bardzo łatwo ulegają uszkodzeniom mechanicznym i wtedy szybko sinieją na niebiesko. Najlepiej rosną w ściółce iglastej, zrębkach drzewnych oraz na trawnikach bogatych w ligninę. Czasem wyrastają także z opadłych szyszek daglezji. Często można je znaleźć w zagonach ogrodowych ze ściółką, pod roślinami takimi jak różaneczniki czy róże.

Zawsze zachowuj ostrożność przy zbieraniu grzybów

Jak już wspomniano, zatrucie grzybami może być wyjątkowo niebezpieczne. Dlatego absolutnie kluczowe jest, aby zachowywać maksymalną ostrożność przy zbieraniu lub obchodzeniu się z grzybami.

Nie zbieraj ani nie spożywaj żadnego grzyba, jeśli nie masz całkowitej pewności, że jest to bezpieczne. Unikaj też wkładania rąk do ust po kontakcie z grzybami, ponieważ w ten sposób możesz wprowadzić do organizmu szkodliwe toksyny. Dla dodatkowego bezpieczeństwa polecamy zapoznać się z naszymi growkitami do uprawy grzybków, dzięki którym możesz hodować najpopularniejsze odmiany grzybów (w tym te wymienione powyżej) we własnym domu.

Steven Voser

Steven Voser jest niezależnym dziennikarzem specjalizującym się w tematyce konopi. Od ponad 6 lat pisze o wszystkim, co związane z weedem – od uprawy, przez sposoby konsumpcji, aż po dynamicznie rozwijającą się branżę i niejednoznaczne regulacje prawne, które ją otaczają.

Przeczytaj pełną biografię