5 najsilniejszych substancji psychodelicznych

Substancje psychodeliczne potrafią być niezwykle silne. Nawet naturalnie występujące psychodeliki mogą wywoływać mistyczne przeżycia, podczas których użytkownicy mają wrażenie przeniesienia do zupełnie innych wymiarów.

Działanie psychodelików jest mocno subiektywne i trudne do obiektywnego zmierzenia, dlatego trudno jednoznacznie wskazać, który z nich jest najsilniejszy – „moc” można bowiem rozumieć na wiele sposobów. Nie ma jednak wątpliwości, że niektóre z tych substancji mają ogromny potencjał do wywoływania wyjątkowo intensywnych efektów.

5 najsilniejszych psychodelików

Psychodeliki to naprawdę niezwykła grupa substancji. Możliwe, że dopiero zaczynamy odkrywać, jak ogromny drzemie w nich potencjał. Łączy je wiele cech – jedną z najważniejszych jest to, że zazwyczaj działają niezwykle silnie, potrafiąc wręcz „wyginać” postrzeganą rzeczywistość.

Poniżej przedstawiamy pięć prawdopodobnie najmocniejszych substancji psychodelicznych.

DMT

DMT występuje w dwóch głównych odmianach: N, N-dimetylo­tryptamina oraz 5-MeO-dimetylo­tryptamina.

Pierwsza z nich jest najpowszechniejszą cząsteczką – prawdopodobnie obecną we wszystkich organizmach żywych, a na pewno w bardzo wielu. To właśnie ten rodzaj DMT znajdziesz w wywarach Ayahuasca albo w postaci proszku przeznaczonego do palenia/waporyzacji.

Druga, niemal identyczna strukturalnie, ale z „ogonem” 5-MeO, występuje w naturze znacznie rzadziej i jako substancja psychoaktywna jest trudniejsza do zdobycia. Znajduje się m.in. w jadzie określonego gatunku ropuchy, używanym w niektórych praktykach szamańskich. W innej tradycyjnej formie występuje jako „Yopo”, gdzie sproszkowany preparat jest wdmuchiwany do nosa. W nowszych podejściach łączy się ją z ibogainą, aby badać, w jaki sposób te dwie substancje mogą razem wpływać na mechanizmy uzależnienia.

Obie odmiany DMT wywołują niezwykle silne, intensywne doświadczenie.

Działanie DMT

Obie formy DMT należą do najsilniejszych doświadczeń psychodelicznych, jakie w ogóle istnieją – jeśli nie do absolutnie najsilniejszego.

N, N-dimetylo-tryptamina to bardzo potężny środek halucynogenny, którego działanie mocno zależy od dawki. Przy niższych dawkach wywołuje intensywne wizje – zarówno przy zamkniętych, jak i otwartych oczach. Przy wyższych stężeniach może „przenosić” użytkowników do zupełnie innych, odrealnionych światów, w których dochodzi do kontaktu z mistycznymi, niemal boskimi istotami.

5-MEO-DMT z kolei powoduje osobliwe przesunięcie perspektywy, które często opisywane jest jako doświadczenie z pogranicza śmierci klinicznej. Jest znacznie rzadziej spotykane, słabiej zbadane niż N, N-DMT, a jego działanie wydaje się jeszcze bardziej zagadkowe i trudne do jednoznacznego opisania.

Meskalina

Meskalina to psychodeliczny alkaloid, który najczęściej występuje w określonych gatunkach kaktusów, takich jak pejotl czy San Pedro, by wymienić tylko dwa. Ten halucynogenny związek ma długą tradycję szamańskiego zastosowania w Ameryce Środkowej i Południowej. W Ameryce Północnej i Europie zasłynął przede wszystkim za sprawą książki „Nauki don Juana”, opisującej historię antropologa, który udał się do Meksyku, aby razem z szamanem zgłębiać właściwości pejotlu.

Działanie meskaliny

Meskalina wywołuje efekty opisywane jako zbliżone do działania psylocybiny, choć – jak przy każdej takiej analogii – jest to tylko bardzo ogólne porównanie.

Można spodziewać się wyraźnych zniekształceń myślenia, percepcji wzrokowej i słuchowej – z intensywnymi wizualami przy zamkniętych i otwartych oczach. W przeciwieństwie do psylocybiny, część użytkowników opisuje silniejsze poczucie rozdzielenia umysłu i ciała, choć zwykle nie jest ono niepokojące. Szerokie, otwarte przestrzenie mają sprzyjać działaniu meskaliny, natomiast ciasne wnętrza czy gęste lasy mogą być odbierane jako duszne i ograniczające.

Jak w przypadku wszystkich psychodelików, doświadczenie z meskaliną jest mocno introspektywne i skłania do refleksji filozoficznych. W odróżnieniu jednak od pozornie nieskończonych, złożonych ciągów myślowych typowych np. dla LSD, na meskalinie myśli zwykle przepływają łagodniej, a wielkie pytania wydają się prostsze i mniej przytłaczające. Z tego względu uważa się ją za użyteczne narzędzie do pracy nad sobą i autorefleksji. Możliwe są także pełne doświadczenia śmierci ego.

San Pedro (Echinopsis pachanoi)

(407)

(407)

San Pedro (Echinopsis pachanoi)

Zobacz produkt

MDMA

Wiele osób kojarzy MDMA przede wszystkim jako energetyzujący narkotyk imprezowy. W przeciwieństwie do pozostałych substancji z tej listy, MDMA nie pasuje w pełni do klasycznych kategorii psychodelików ani halucynogenów. Jak potwierdza większość osób, które je stosowały, działa również wyraźnie pobudzająco.

Mimo to MDMA wykazuje silne właściwości psychodeliczne, najlepiej widoczne w niezwykle intensywnym – często wręcz komicznym – poczuciu empatii wobec innych ludzi. W porównaniu z niektórymi starożytnymi substancjami opisywanymi w tym zestawieniu MDMA jest środkiem stosunkowo młodym – ma niewiele ponad 100 lat. Zostało zsyntetyzowane w 1912 roku przez firmę farmaceutyczną Merck. Przez długi czas było legalne, wykorzystywane głównie w terapii i rzadko pojawiało się w kontekście czysto rekreacyjnym.

W latach 60. i 70., gdy rekreacyjne używanie psychodelików zyskało ogromną popularność, a ich zastosowanie terapeutyczne zaczęto demonizować, MDMA również trafiło na cenzurowane. Z czasem zostało potępione i ostatecznie zdelegalizowane wraz z większością pozostałych substancji psychodelicznych.

Działanie MDMA

MDMA wywołuje niezwykle silne – i zdecydowanie nienachalne – efekty. Bardzo nasilone poczucie szczęścia, empatii i miłości to jedne z najbardziej charakterystycznych i łatwo rozpoznawalnych doznań. Dodatkowo wyostrzone zmysły, zwiększona wrażliwość na światło i dźwięk oraz przypływ energii sprawiają, że MDMA jest tak popularną substancją imprezową.

W wyższych dawkach MDMA może powodować pełnoobjawowe halucynacje – silniejsze niż w przypadku wielu innych psychodelików – balansujące na granicy psychozy, a czasem ją przekraczające. W odróżnieniu od wizji wywoływanych innymi substancjami psychodelicznymi, halucynacje po MDMA bywają znacznie bardziej dezorientujące i trudniejsze do rozpoznania jako efekt działania narkotyku. Może to prowadzić do silnego niepokoju, zapętleń myślowych i poważnego zamętu psychicznego.

W przeciwieństwie do pozostałych substancji z tej listy, MDMA bardzo mocno oddziałuje też na ciało. Zwiększa tętno, ciśnienie krwi i temperaturę organizmu, a także wywołuje zaciskanie i zgrzytanie zębami, czyli tzw. szczękościsk. Te reakcje fizyczne sprawiają, że MDMA ma znacznie większy potencjał, by okazać się niebezpieczna – w skrajnych przypadkach może prowadzić do poważnych, a nawet śmiertelnych powikłań, zwłaszcza przy bardzo dużych dawkach lub łączeniu z innymi substancjami.

MDMA słynie z euforycznego działania, ale niemal równie znana jest z czasem bardzo dotkliwego „zejścia”. Większość klasycznych psychodelików bywa ceniona za stosunkowo łagodne, często nawet przyjemne skutki następcze. W przypadku MDMA jest inaczej. Zwłaszcza przy wysokich dawkach lub częstym stosowaniu może pojawić się skrajne wyczerpanie fizyczne i przygnębienie przypominające epizod depresyjny. Jeśli jednak używa się jej rzadko i w umiarkowanych ilościach, te nieprzyjemne efekty zazwyczaj pozostają dość ograniczone.

LSD

LSD, częściej nazywany kwasem, to jeden z najbardziej znanych i najsilniejszych związków psychodelicznych. Jego moc jest tak duża, że do odczucia efektów wystarczy około 25 µg, czyli 25 mikrogramów. Dla porównania – jeden mikrogram to jedna milionowa część grama. W praktyce czyni to LSD jednym z najmocniejszych środków psychoaktywnych na świecie.

Najczęściej LSD przyjmuje się w formie „tabsów” – krople płynnego lizergamidu (LSD) nanosi się na bibułkę (blotter), którą następnie umieszcza się pod językiem. Substancja wchłania się wtedy przez błonę śluzową bezpośrednio do krwiobiegu. Alternatywnie, płyn można zakroplić bezpośrednio na język.

Stworzone w 1938 roku przez Alberta Hofmanna LSD było później testowane w badaniach wojskowych, aby sprawdzić, czy da się dzięki niemu zwiększyć „wydajność” żołnierzy. Jak łatwo się domyślić, te eksperymenty zakończyły się fiaskiem. Z czasem LSD stało się natomiast jednym z symboli ruchu hippisowskiego.

Działanie LSD

Działanie LSD owiane jest złą sławą, przez co substancja ta należy do najbardziej budzących lęk i niezrozumienie środków na świecie. Obok ruchu hipisowskiego LSD nierozerwalnie kojarzy się także z pojęciem „złego tripu”.

Rzeczywiście, na tle innych substancji psychodelicznych kwas wydaje się mieć szczególny potencjał wywoływania przerażających i długo utrzymujących się przeżyć. Podczas gdy wiele psychodelików pozwala raczej obserwować własne myśli i pozwalać im swobodnie przepływać, po LSD znacznie łatwiej dać się w nie wciągnąć i w nich utknąć. Mimo to, przy odpowiednim przygotowaniu i ostrożnym podejściu, zdecydowana większość doświadczeń z LSD jest dla użytkowników bardzo przyjemna i wartościowa.

LSD może wywoływać niezwykle silne efekty wzrokowe i słuchowe — jedne z najmocniejszych wśród wszystkich środków psychoaktywnych. Choć w większości przypadków otoczenie pozostaje rozpoznawalne i nie dochodzi do całkowicie oderwanych od rzeczywistości halucynacji, sposób postrzegania świata staje się skrajnie odmienny od codziennego. Równocześnie zmienia się tok myślenia, a ludzie często podążają za pojedynczą myślą naprawdę głęboko. Z tego powodu LSD zyskało reputację substancji sprzyjającej filozoficznym rozważaniom i długim, wnikliwym rozmowom.

Salwia

Salvia divinorum, czyli szałwia wieszcza, to roślina, która w wielu miejscach pozostaje legalna, mimo że inne psychodeliki są tam zakazane. Nie wolno jej jednak lekceważyć. Jej działanie może być szokująco silne, zwłaszcza że dostępne są ekstrakty nawet 100 razy mocniejsze niż naturalnie suszony liść.

Palona w formie suchego liścia ma opinię środka, którego wiele osób próbuje raz w nastoletnim wieku i już do niego nie wraca. Nie wynika to z niskiej jakości doświadczenia, ale raczej z faktu, że ze względu na legalność wiele osób błędnie zakłada, iż musi być łagodna – nic bardziej mylnego!

Ekstrakt szałwii 20x

(355)

(355)

Ekstrakt szałwii 20x

Zobacz produkt

Działanie szałwii

Działanie szałwii jest w gruncie rzeczy dość podobne do DMT, choć zazwyczaj odbierane jako mniej „przyjemne z natury”. Można spodziewać się bardzo intensywnych wizualizacji, a nawet wrażeń rodem z innego świata. Charakterystyczne dla szałwii jest też silne uczucie „pędu” – wielu użytkowników ma wrażenie, że poruszają się z ogromną prędkością, mimo że fizycznie pozostają w bezruchu.

Jeśli sięgasz po szałwię, pamiętaj, że jest naprawdę mocna i na początku należy próbować jej wyłącznie w bardzo małych dawkach, dopóki nie poznasz lepiej, jak na ciebie działa. To zdecydowanie nie jest „żartowy” czy imprezowy narkotyk!

Różnice między psychodelikami

Każdy psychodelik to osobny, autonomiczny świat, dlatego sens porównywania ich między sobą jest ograniczony. Owszem, można mówić, że jeden jest „silniejszy”, a inny „słabszy”, ale wcale nie przekłada się to wprost na wartość czy jakość doświadczenia. Na przykład psylocybina (magic mushrooms) nie trafiła w ogóle na tę listę, a mimo to bez wątpienia należy do najpopularniejszych substancji psychodelicznych ze względu na swoje wyjątkowe działanie.

Eksperymentuj z różnymi psychodelikami w możliwie najbezpieczniejszy sposób, ale nie ścigaj jedynie „najmocniejszego” tripu. Zamiast tego szukaj substancji, której charakter najbardziej z Tobą współgra. Kiedy ją odkryjesz, po prostu będziesz to wiedzieć.

Max Sargent

Max pisze od ponad dekady, a w ostatnich latach wyspecjalizował się w dziennikarstwie konopnym i psychodelicznym. Tworzył treści m.in. dla Zamnesia, Royal Queen Seeds, Cannaconnection, Gorilla Seeds, MushMagic i innych marek, dzięki czemu świetnie zna różne segmenty tej branży.

Przeczytaj pełną biografię