Jaka jest różnica między coffeeshopami, headshopami, smartshopami a dispensary?

Adam Parsons

Dziennikarz konopny i redaktor w Zamnesii

Adam Parsons

Ostatnia aktualizacja: 9 Lipiec 2024

W niektórych krajach wciąż trzeba kupować zioło na ulicy albo przez mniej lub bardziej podejrzane znajomości. I to tylko wtedy, jeśli ktoś ma na tyle odwagi (lub desperacji), by działać wbrew prawu. To spory problem dla miłośników konopi mieszkających w takich miejscach lub je odwiedzających. Na szczęście coraz więcej państw na świecie przyjmuje bardziej liberalne podejście do używania i obrotu marihuaną.

Rodzaj „miejsca ziołowego”, które odwiedzisz, mocno zależy od kraju, w którym się znajdujesz. Susz – zarówno do celów medycznych, jak i rekreacyjnych – a w niektórych miejscach także koncentraty, sprzedawane są w różnych typach lokali, z których każdy działa według własnych zasad.

COFFEESHOPY: HOLENDERSKIE LOKALE SPRZEDAJĄCE KONOPIE

Coffeeshopy to holenderski wynalazek i jedna z największych atrakcji turystycznych Niderlandów. W latach 70. tamtejszy rząd zmienił podejście do narkotyków, częściowo dekryminalizując konopie. Z czasem doprowadziło to do powstania słynnej na cały świat sceny holenderskich coffeeshopów.

Coffeeshopy mocno różnią się między sobą atmosferą, cenami oraz jakością sprzedawanej marihuany. Większość coffeeshopów w Amsterdamie znajduje się w Dzielnicy Czerwonych Latarni i nastawiona jest głównie na turystów. W mieście ukryte są jednak także mniej oczywiste, bardziej lokalne miejscówki.

W typowym coffeeshopie znajdziesz wybór kwiatów konopi, koncentratów, a często również słodycze i inne produkty spożywcze z konopi. Lokale te działają na podstawie zezwoleń wydawanych przez państwo i muszą przestrzegać szeregu zasad. Na przykład zgodnie z holenderskim prawem coffeeshop może sprzedać tej samej osobie maksymalnie 5 g marihuany dwa razy dziennie. Nie wolno im też sprzedawać papierosów ani alkoholu.

HEADSHOPY I SMARTSHOPY: OD SKLEPÓW STACJONARNYCH DO E-COMMERCE

Headshopów nadal nie brakuje w wielu krajach na całym świecie. Zazwyczaj oferują bongi, lufki, bibułki, młynki oraz inne akcesoria i sprzęt związany z konopiami. W Stanach Zjednoczonych headshopy zaczęły pojawiać się w latach 60., wraz z ruchem hipisowskim, a wiele z nich było powiązanych z ruchami społeczno‑politycznymi (Davis, 2017) sprzeciwiającymi się prohibicji narkotykowej, wojnie w Wietnamie i innym konfliktom.

Smartshopy natomiast są zjawiskiem nowszym i zwykle koncentrują się na sprzedaży substancji psychoaktywnych oraz powiązanych produktów. Ogromną popularnością cieszą się w Holandii, gdzie mogą legalnie oferować psychoaktywne trufle i kaktusy. Smartshopy działają jednak także w Szwecji, Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz w Portugalii, znanej z bardzo liberalnego podejścia do polityki narkotykowej.

Obecnie tradycyjne sklepy stacjonarne typu head/smartshop w dużej mierze ustępują miejsca sprzedawcom internetowym.

DISPENSARIA: AMERYKAŃSKI MODEL

Dispensaria to w zasadzie zjawisko typowo amerykańskie, choć część sprzedawców konopi w Kanadzie również określa się tym mianem. W USA działanie dispensariów regulują władze lokalne i to one określają, jakie ilości produktów konopnych mogą być w nich legalnie sprzedawane.

Dispensaria mogą sprzedawać konopie do użytku rekreacyjnego (w stanach, w których obowiązują przepisy dotyczące marihuany rekreacyjnej/dla dorosłych) lub do celów medycznych. W tym drugim przypadku sprzedaż jest dozwolona wyłącznie osobom posiadającym receptę lub oficjalnie zarejestrowanym jako pacjenci medycznej marihuany.

Amerykańskie dispensaria oferują szeroką gamę produktów z konopi, w tym koncentraty i ekstrakty, nalewki podjęzykowe, wkłady do waporyzatorów, produkty spożywcze z dodatkiem marihuany oraz oczywiście duży wybór suszu. W niektórych stanach w dispensariach można kupić także klony i żywe rośliny. Maksymalna ilość konopi, jaką jedno dispensarium może legalnie sprzedać podczas pojedynczej transakcji, różni się w zależności od stanu.

KOLEKTYWY: ORGANIZACJE NON-PROFIT

Kolektywy konopne różnią się od punktów sprzedaży (dispensaries) tym, że zazwyczaj działają jako organizacje non-profit. Podobnie jak kolektywy w innych branżach, tworzy je grupa osób współpracujących w realizacji wspólnego celu – zapewnienia dostępu do marihuany pacjentom korzystającym z medycznej marihuany lub dorosłym użytkownikom rekreacyjnym.

Kolektywy konopne zwykle oferują podobny asortyment produktów jak dispensaries. Część z nich może jednak sprzedawać marihuanę wyłącznie swoim członkom lub pacjentom zarejestrowanym w danym kolektywie. Dokładne zasady zależą od lokalnych przepisów obowiązujących w miejscu działalności kolektywu.

KLUBY KONOPNE: ODPOWIEDŹ NA UŻYCIE REKREACYJNE W HISZPANII I URUGWAJU

Kluby konopne cieszą się ogromną popularnością w Urugwaju i Hiszpanii. Zwykle działają jako zarejestrowane organizacje non-profit, które uprawiają konopie wyłącznie na potrzeby swoich członków.

W Hiszpanii nowa osoba może dołączyć do klubu jedynie na zaproszenie lub rekomendację istniejącego członka. Z reguły członkowie mogą nabyć maksymalnie około 3 g marihuany dziennie, aby ograniczyć jej dalszą odsprzedaż.

W Urugwaju zarejestrowane kluby mogą produkować z góry określoną ilość marihuany na jednego członka w skali miesiąca. Członkowie zazwyczaj uiszczają miesięską opłatę członkowską, a same kluby funkcjonują jako prywatne organizacje non-profit.