Czym jest Panaeolus cyanescens?

Max Sargent

Dziennikarka cannabis i ekspertka od psychodelików

Max Sargent

Ostatnia aktualizacja: 30 Październik 2024

Panaeolus cyanescens, często określany jako „blue meanies” lub „Copelandia cyanescens”, to wyjątkowo silny gatunek grzybów zawierających psylocybinę — według wielu jeden z najmocniejszych znanych. Ze względu na bardzo intensywne działanie psychodeliczne cieszy się dużą popularnością wśród doświadczonych psychonautów. Ten gatunek wyróżnia się jednak nie tylko mocą, ale także jakością samego tripu, którą wiele osób szczególnie sobie ceni.

Pochodzący z regionów tropikalnych i subtropikalnych Panaeolus cyanescens rośnie naturalnie w ciepłym klimacie, najczęściej na glebach bogatych w odchody, podobnie jak bardziej znany gatunek Psilocybe cubensis. W tym artykule szczegółowo omawiamy wszystko, co warto wiedzieć o Panaeolus cyanescens.

Poznaj bliżej Panaeolus cyanescens

Panaeolus cyanescens to niepozorny, ale wyjątkowo potężny grzyb – mimo niewielkich rozmiarów wyróżnia się ogromną mocą. W przeliczeniu na gram uznawany jest za najsilniejszy grzyb zawierający psylocybinę na świecie. Gatunek ten należy do rodzaju Panaeolus i słynie z charakterystycznych, intensywnie niebieskich przebarwień pojawiających się przy dotyku – to wyraźny znak obecności psylocybiny, która podczas utleniania przybiera niebieską barwę.

Choć Panaeolus cyanescens naturalnie występuje głównie w strefach tropikalnych i subtropikalnych, notowano jego obecność nawet tak daleko na północy jak Szkocja. Najlepiej rozwija się w ciepłym, wilgotnym środowisku z łatwym dostępem do wody. Podobnie jak wiele innych grzybków halucynków zawierających psylocybinę, preferuje podłoże w postaci obornika i w naturze niemal zawsze rośnie na odchodach roślinożerców lub w bogatych glebach, na których takie zwierzęta żerują.

Strzykawka z zarodnikami Mondo Psilocybe cubensis B+

(134)

(134)

Strzykawka z zarodnikami Mondo Psilocybe cubensis B+

Zobacz produkt

Jakie związki zawiera Panaeolus cyanescens?

Głównymi związkami odpowiadającymi za działanie psychoaktywne Panaeolus cyanescens są psylocybina i psylocyna. Sama psylocybina jest prolekiem, który musi zostać przekształcony w psylocynę, aby wywołać efekty psychodeliczne. W świeżych owocnikach zwykle stwierdza się wyższe stężenia psylocyny niż psylocybiny, jednak proporcje te zmieniają się po wysuszeniu grzybów. Pod wpływem kwasu żołądkowego psylocybina ponownie ulega przemianie do psylocyny i wtedy ujawniają się jej działania.

Substancje te należą do grupy tryptamin i są znane z tego, że zmieniają percepcję, nastrój oraz tok myślenia. Psylocyna działa serotoninergicznie – wiąże się z receptorami serotoniny w mózgu (przede wszystkim 5HT2A), co prowadzi do wystąpienia efektów psychodelicznych.

W Panaeolus cyanescens wykryto również inne związki, takie jak:

• Baeocystyna
• Norbaeocystyna
• Aeruginascyna

Te dodatkowe alkaloidy mogą mieć udział w ogólnym profilu psychoaktywnym gatunku, choć to psylocybina i psylocyna pozostają głównymi substancjami czynnymi. Jak dotąd przeprowadzono niewiele badań nad ich indywidualnym wpływem na doświadczenie psychodeliczne, ale przypuszcza się, że w pewnym stopniu je modyfikują.

Jak rozpoznać Panaeolus cyanescens

Rozpoznanie Panaeolus cyanescens bywa trudne, ponieważ grzyb ten bardzo przypomina inne gatunki grzybów. Dlatego podczas zbierania grzybów na łonie natury zawsze należy zachować maksymalną ostrożność. Wiadomo, że niektóre gatunki są śmiertelnie trujące, więc zanim spróbujesz zbierać je samodzielnie, wybierz się na zbiory z kimś doświadczonym.

Kilka kluczowych cech pozwala odróżnić Panaeolus cyanescens:

• Kapelusz: Niewielki, zwykle o średnicy 1,5–4 cm i suchy w dotyku. U młodych owocników ma kształt półkulisty, z czasem staje się bardziej wypukły. Młode kapelusze są jasnobrązowe, a w miarę dojrzewania bledną do kości słoniowej lub jasnoszarego koloru – to najlepszy moment, aby je zebrać.
• Blaszki: Ciemnobrązowe do czarnych, gęsto ułożone i przyczepione wyłącznie do spodu kapelusza, a nie do trzonu. Przy oznaczaniu grzybów blaszki są jednym z najważniejszych elementów do sprawdzenia, ponieważ sam wygląd kapelusza i trzonu bywa mylący.
• Trzon: Smukły i wysoki, zazwyczaj o długości 7–12 cm. Często widoczne jest na nim niebieskawe zabarwienie, które wyraźnie się nasila po uszkodzeniu tkanek.
• Wydruk zarodników: Wydruk zarodników jest czarny, co stanowi jedną z charakterystycznych cech rozpoznawczych. Jeśli jednak zbierasz grzyby na własny użytek w terenie, możesz nie mieć okazji wykonać wydruku, dlatego nie powinien to być jedyny sposób identyfikacji.
• Siedlisko: Panaeolus cyanescens najczęściej spotyka się w strefie tropikalnej i subtropikalnej, gdzie rośnie na nawozie lub glebie bogatej w materię organiczną.

Copelandia cyanescens a Psilocybe cyanescens

Choć zarówno Copelandia cyanescens (Panaeolus cyanescens), jak i Psilocybe cyanescens należą do grona grzybów zawierających psylocybinę, pod wieloma względami się różnią – i znajomość tych różnic jest absolutnie kluczowa, z dwóch powodów. Po pierwsze, jeśli wybierasz się na zbiory, musisz dokładnie wiedzieć, czego szukasz. Po drugie, Copelandia cyanescens to wyjątkowo mocne grzyby, więc ważne jest, by mieć pewność, które z nich przyjmujesz. Jeśli weźmiesz dawkę „blue meanies” równą standardowej porcji Psilocybe cyanescens, możesz przeżyć bardzo intensywną noc – a jeśli nie jesteś na to przygotowany, może to być dość przytłaczające!

• Wygląd: Psilocybe cyanescens, znane też jako „wavy caps” (pofalowane kapelusze), tworzą kapelusze o pofalowanych brzegach, w kolorze od karmelowego po kasztanowy brąz. Panaeolus cyanescens ma natomiast bardziej stożkowate lub dzwonkowate kapelusze. „Blue meanies” są też wyższe i jaśniejsze, podczas gdy Psilocybe cyanescens rosną zazwyczaj w gęstych kępach, z dużą ilością kapeluszy i stosunkowo krótkimi trzonami.
• Moc: Panaeolus cyanescens jest na ogół silniejszy od Psilocybe cyanescens, choć oba gatunki zaliczają się do wyjątkowo mocnych. Nie należy jednak używać mocy działania jako sposobu identyfikacji!
• Siedlisko: Panaeolus cyanescens preferuje klimat tropikalny i subtropikalny, najczęściej wyrastając na odchodach, podczas gdy Psilocybe cyanescens występuje głównie w strefie umiarkowanej, najlepiej czując się na zrębkach drewna, spróchniałym drewnie i ściółce. Co więcej, Psilocybe cyanescens to dość nietypowe grzyby – dobrze znoszą bardzo niskie temperatury i pojawiają się przy znacznie chłodniejszej pogodzie niż większość innych gatunków, w tym Copelandia.

Czy wszystkie Panaeolus są halucynogenne?

Nie, nie wszystkie gatunki Panaeolus są halucynogenne. W rzeczywistości większość halucynogennych grzybów należy do rodzaju Psilocybe, a Panaeolus stanowi tu raczej wyjątek. Choć Panaeolus cyanescens znany jest z wysokiej zawartości psylocybiny, inne gatunki tego rodzaju mogą nie zawierać istotnych (lub jakichkolwiek) ilości związków psychoaktywnych, a więc nie wywołają haju. Kluczowe jest jednak zawsze dokładne oznaczenie grzybów przed spożyciem, ponieważ niektóre niehalucynogenne gatunki mogą być toksyczne i w razie zjedzenia prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

Choć sama w sobie nie wystarcza do prawidłowej identyfikacji, pomocna może być informacja, że grzyb, który po uszkodzeniu nie sinieje, nie zawiera psylocybiny ani psylocyny.

Efekty Panaeolus cyanescens

Doświadczenia po spożyciu Panaeolus cyanescens mogą się różnić w zależności od dawki, indywidualnej fizjologii oraz warunków, w jakich są przyjmowane. Jedno pozostaje jednak wspólne dla tego gatunku: efekty są wyjątkowo silne, co sprawia, że wszystkie typowe działania psychodelików są mocno spotęgowane. Najczęściej zgłaszane efekty to:

• Euforia: Głębokie poczucie szczęścia, dobrostanu i bycia „tu i teraz”. Przeszłość i przyszłość mogą przestać mieć znaczenie, a chwila obecna wydaje się nieskończona i niezwykle pociągająca.
• Wzrokowe i słuchowe halucynacje: Wzmożone nasycenie barw, widoczne wzory oraz wyostrzone dźwięki to typowe i bardzo przyjemne elementy haju po psylocybinie. Zwłaszcza przy wyższych dawkach przedmioty mogą zmieniać kształt, a percepcja otoczenia ulega wyraźnemu zniekształceniu. Pełne halucynacje, czyli dostrzeganie rzeczy zupełnie nieistniejących, występują jednak rzadko i nie są typowym działaniem tego grzyba.
• Zmiana odczuwania czasu i przestrzeni: Czas może wydawać się spowolniony lub przyspieszony (częściej to pierwsze), a orientacja przestrzenna może zostać zaburzona. Nawet najprostsze czynności potrafią wtedy wydawać się niemal niewykonalne, dlatego warto dobrze się przygotować, mieć wszystko pod ręką i nie planować żadnych obowiązków, gdy działanie tych grzybów już się zacznie.
• Doznania duchowe: Wiele osób opisuje silne poczucie jedności z naturą, wszechświatem oraz samym sobą. W przypadku grzybów Copelandia jest to szczególnie częste ze względu na bardzo wysokie stężenie psylocybiny.
• Wzrost kreatywności: Pogłębione schematy myślowe i świeże spojrzenie na różne kwestie to częsty efekt działania tych grzybów; świetnie sprawdzają się również jako wsparcie w medytacji i procesach rozwojowych lub uzdrawiających.

Najczęstsze skutki uboczne

Działania niepożądane po zażyciu grzybków halucynków zdarzają się dość często, choć w większości przypadków są łagodne i łatwe do opanowania.

Do najczęstszych należą:

• Mdłości
• Lęk lub paranoiczne myśli
• Zawroty głowy
• Zmiany tętna (w przypadku grzybków zwykle nie stanowią one zagrożenia dla zdrowia)

Jak dawkować Panaeolus cyanescens

Dawkowanie Panaeolus cyanescens wymaga dużej ostrożności ze względu na bardzo wysoką moc tych grzybów. Zasada „zacznij od małej dawki i zwiększaj powoli” jest ważna przy każdym nowym środku, ale w tym przypadku ma to szczególne znaczenie. Nawet doświadczeni użytkownicy, przyzwyczajeni do dużych ilości Psilocybe cubensis, potrafią się mocno zaskoczyć działaniem tzw. blue meanies. Oto ogólne wskazówki dotyczące dawkowania Copelandia cyanescens:

• Mikrodawka (<0,15 g): Delikatne, ledwo wyczuwalne działanie, odpowiednie do wspierania kreatywności i poprawy nastroju bez wyraźnych zmian percepcji.
• Niska dawka (0,2–0,5 g): Łagodne efekty psychodeliczne, lekkie zniekształcenia wzrokowe i słuchowe, subtelne odczucia w ciele oraz nieco zmieniony tok myślenia.
• Średnia dawka (0,5–0,7 g): Wyraźne doświadczenie psychodeliczne ze silniejszymi efektami wizualnymi i dźwiękowymi, wyraźnymi wrażeniami cielesnymi i bardziej zniekształconymi procesami myślowymi.
• Wysoka dawka (0,7–1,25 g): Bardzo intensywne doświadczenie psychodeliczne z głębokimi efektami wizualnymi i słuchowymi, często o charakterze duchowym lub mistycznym. Odpowiednia wyłącznie dla bardzo bezpiecznego otoczenia i osób z dużym doświadczeniem.
• „Heroiczna” dawka (1,25+ g): Skrajnie silne działanie i praktyczna niemożność normalnego funkcjonowania — zdecydowanie niezalecana osobom bez dużego doświadczenia.

Jak uprawiać Panaeolus cyanescens

Domowa uprawa Copelandia cyanescens jest trudniejsza niż w przypadku cubensis, ale wciąż jak najbardziej wykonalna. Dla wygody najlepiej zacząć od growkitu, który jest już w pełni skolonizowany i wymaga jedynie otwarcia oraz podstawowej pielęgnacji podczas wzrostu. Zarodniki Copelandia nie kolonizują podłoża zbyt agresywnie, dlatego bloki uprawowe są szczególnie narażone na zanieczyszczenia.

Jeśli jednak chcesz zacząć zupełnie od zera, również jest to możliwe. Musisz jedynie zadbać o maksymalnie sterylne warunki i nie iść na żadne skróty. Podłoże oraz warunki potrzebne do wzrostu tych grzybów są bardzo zbliżone do cubensis, więc osoby mające doświadczenie z uprawą grzybów psylocybinowych poczują się tu dość swobodnie. A nawet jeśli to Twoja pierwsza uprawa, same etapy nie są trudniejsze — wymagają po prostu większej dokładności.

Jeśli nie korzystasz z growkitu, te grzyby nie są polecane początkującym hodowcom ze względu na wysokie ryzyko kontaminacji.

Grzybki Halucynki

Wszystko dla miłośników grzybów magicznych. Zestawy do uprawy, trufle, pakiety do mikrodawkowania, strzykawki z zarodnikami, fiolki oraz kultury grzybni.

Zobacz kategorię

Wykorzystaj potencjał Panaeolus cyanescens

Te grzybki halucynki wielu uznaje za jedne z najmocniejszych na świecie — i zdecydowanie nie są one dla osób o słabych nerwach. Podczas gdy inne gatunki potrafią zapewnić delikatny, lekki lot, Panaeolus cyanescens znacznie częściej funduje pełnoskalowe doświadczenie psychodeliczne, bardziej przypominające kwas lub DMT (choć wciąż wyraźnie „grzybowe” w charakterze). Celem nie jest zniechęcanie kogokolwiek, lecz uczciwe uprzedzenie, z czym można się liczyć, sięgając po Panaeolus cyanescens.

Dla doświadczonych użytkowników, którzy chcą wejść na wyższy poziom, trudno o lepszy wybór. Jeśli zaś myślisz o domowej uprawie, wiele zależy od tego, czego oczekujesz od samego procesu. Są gatunki znacznie łatwiejsze w uprawie niż ten, więc jeśli priorytetem jest stabilne, przewidywalne zbiory, lepszą opcją mogą być np. cubensis. Natomiast jeśli szukasz wyzwania i ekstremalnie mocnego grzyba jako nagrody na końcu drogi, Panaeolus cyanescens będzie strzałem w dziesiątkę!